Tytułem wstępu po latach

-

Byłem tutaj kilka lat temu, wtedy kompletnie nie miałem formy. 

W 2014 roku wywróciłem swoje życie do góry nogami, nie mając kompletnie świadomości ile ta cała zmiana będzie mnie kosztować. Te minione blisko 10 lat to czas kiedy się podnosiłem i dzisiaj jestem gdzie jestem. To czas, w którym dojrzewałem do tego, aby wrócić tutaj i zacząć od nowa. Nie był to łatwy okres... było dużo bólu, lęku, łez, smutku, wzruszeń i rozgoryczeń. Niemniej to wszystko było potrzebne, żebym oprzytomniał i zrozumiał, że pępek świata to nie Ja i moje potrzeby oraz pragnienia, bo te w kontekście entropii wszechświata pogłębiają jeszcze bardziej postępującą zagładę.

Życie mnie zweryfikowało i pokazało mi, gdzie jest wtedy moje miejsce. Powiedziało wtedy do mnie:
- klękaj na kolana i nie podniesiesz się zanim nie zrozumiesz jak krnąbrny i nieodpowiedzialny jesteś.
Ja nie do końca rozumiałem o co w tym wszystkim chodzi. Przecież byłem poprawny, dobry, miły, serdeczny. Ciężko pracowałem i działałem dla dobra domu, dziecka... Byłem rodzinny, bo tak nauczyła mnie babcia, szanowałem ludzi i respektowałem zasady.
Mało tego, byłem super pracownikiem, managerem, szanowanym przez wszystkich i patrzących na mnie z podziwem. 
Dzisiaj po latach - patrząc wstecz, wiem co  życie  miało na myśli, przygniatając  mnie pyskiem do ziemi (i to dosłownie)... Kiedy o tym myślę, uwiadamiam sobie, że wtedy moje myślenie o samym sobie, zakrawało co najmniej o narcyzm, a podsycany bodźcami zewnętrznymi zatracałem kompletnie poczucie realności życia. Dzisiaj już wiem bardzo dużo i jestem mądrzejszy, choć każdego dnia dokonuję autoanalizy siebie i sytuacji dnia bieżącego... żeby nie wrócić tam gdzie byłem kilka lat temu.




Obecnie z podniesioną głową (ale nie zadartą) i dużym szacunkiem do życia, do ludzi podążam przed siebie realizując marzenia i pasje. Bez nich nie byłoby dzisiaj ani mnie, ani tego co stworzyłem w ciągu tych minionych lat, próbując wstać z kolan, na które upadłem mając wówczas poczucie swojej największej zajebitości na świecie.
Dzisiaj wiem, że najpierw jest człowiek, a potem jestem ja... 
Dzisiaj rozumiem, jaka jest moja misja, która 20 listopada 81 roku została dla mnie przewidziana. 

I właśnie o tym,  będzie tutaj bardzo dużo.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pytacie mnie o czym ta ksiażka... Przeczytajcie początek :)

-
Obraz
 DZIEŃ JAK CO DZIEŃ Jesteśmy w ciągłym pędzie. Gonimy za pieniądzem, dobrami materialnymi. Kiedy już coś zdobywamy, okazuje się, że chcemy więcej. Nowy samochód, droższe – markowe ubrania, wyjazd w jeszcze odleglejsze zakątki globu. Więcej, więcej. Konsumpcjonizm kompletnie nami zawładnął.  W tej beznadziejnej gonitwie z klapkami na oczach tracimy relacje, bo nie mamy czasu, a ten, który mamy, poświęcamy na coś, co ulotne. Chęć posiadania stała się religią, a liczba jej wyznawców rośnie każdego dnia. Gonimy w szalonym pędzie, nie zastanawiając się nad tym, po co to wszystko. 7:00 rano. Dzwoni budzik. Otwieram oczy oślepiony tarczą zegarka. Wiem, że dziś czeka mnie czternaście intensywnych godzin nowych doświadczeń i… lekcji życia. W ruchu, z ludźmi i dla ludzi – bo moje życie kręci się wokół nich. Nie wokół cyfr na koncie czy nowego zestawu towarów luksusowych, które mógłbym kupić sobie w celu potwierdzenia mojego statusu społecznego. To zbyt banalne… Idę do kuchni. Uruchamia...
Czytaj więcej

Eurorodzice – Seniorzy, którzy znaleźli nową drogę w samotności

-
Obraz
Często w naszej działalności podejmujemy i słyszymy słowo „Eurorodzice”.  To rodzice, którzy zostali w kraju, podczas gdy ich dzieci wyemigrowały za granicę w poszukiwaniu lepszych perspektyw życiowych. Zjawisko to niesie ze sobą wyzwania emocjonalne i społeczne, które często prowadzą do samotności. Jak sobie z tym radzą? Poznajcie historie trzech seniorów z naszego stowarzyszenia: Marii, Jana i Haliny, którzy mimo rozłąki z dziećmi odnaleźli w naszej wspólnocie nowe życie i wsparcie. Historia Marii – Znalezienie nowej rodziny Maria, 78-letnia seniorka, straciła bliskość z córkami, które wyjechały do Niemiec. „Najgorzej było podczas świąt. Dom był pusty i cichy, bez śmiechu i rozmów przy stole,” wspomina. Pierwsze lata po wyjeździe córek były trudne – Maria czuła się, jakby coś zostało wyrwane z jej serca.  - Zrozumiałam, że muszę coś zmienić, by nie oszaleć z samotności - mówi. Zachęcona przez sąsiadkę, dołączyła do naszego stowarzyszenia, choć początkowo miała obawy, czy zna...
Czytaj więcej

Zakończenie wakacji 2023

-
Obraz
          W tym roku już po raz trzeci zorganizowaliśmy dla naszych podopiecznych Piknik z okazji zakończenia wakacji. I po raz trzeci byśmy w Ośrodku Rekreacyjno-wypoczynkowym pod Płockiem  Zielona Dolina. Wiele było podobnych do lat ubiegłych aspektów organizacyjnych tegorocznej imprezy. Niemniej różnica polegała przede wszystkim na ilość uczestników. Bo w tegorocznym święcie wpisanym już w tradycyjny kalendarz imprez AS'a, udział wzięło ponad pół tysiąca seniorów. Nie ukrywam, że był to dotychczas największy piknik jednodniowy organizowany dla naszych kochanych babć i dziadków.            Do Zielonej Doliny w Janoszycach seniorzy zjechali się wszyscy w jednym czasie dziesięcioma autokarami. Podobnie jak w latach ubiegłych, także w tym roku seniorów przywitaliśmy My - Ja i Michał czekając na naszych gości w samo południe przy bramie ośrodka.  Nie muszę wspominać, że przez 40 minut droga prowadząca do Zielonej D...
Czytaj więcej